De reden waarvoor ik hier ben

Jongens, om eventjes jullie geheugen op te frissen heb ik een reisverslagje over de reden van mijn verblijf in Curaçao, namelijk; stage!! (en school) Jullie zouden het soms misschien wel eens vergeten, want ik krijg zo veel reacties van “doe jij daar ook nog wel eens iets anders dan zwemmen, zonnen en feesten?” en “ik dacht dat jij daar voor stage was”. Dus vandaar dat ik eens een verslag ga schrijven dat hélémaal over stage en school gaat. En niet afhaken, want dit hoeft zeker niet saai te zijn.

Om het verslag leuk te beginnen heb ik groot en GOED nieuws, wat ik in mijn vorige verslag helemaal vergeten te benoemen was, aangezien dat verslag in het teken van vakantie stond. Maar hier komt het grote nieuws dan… *trommelgeroffel*… spannend he?! Ik… Mi… Moi… Me… Deze dame… HEEFT HAAR DROOMSTAGE WETEN TE BEMACHTIGEN BIJ DE RAAD VOOR DE KINDERBESCHERMING IN BREDA!!!!!!! Dit betekent dat ik volgend jaar ga afstuderen op de voor mij meest fantastische stageplek. Mijn geluk kon na dit nieuws niet meer op. Dit is een goed vooruitzicht voor als het leuke geweldige avontuur er hier op zit. Maar voorlopig ben ik nog hier, so back to business; mijn stage hier.

Een aantal weken terug heb ik mijn tussenbeoordeling gehad. De conclusie van het stagegesprek was dat Femke en ik het zinnetje ‘mi ta bai kore stazje na Yudaboyu’, letterlijk vertaald: ‘ik ren stage bij Yudaboyu’, iets te serieus hebben genomen. Wij rennen stage in plaats van dat we stage lopen volgens de docent uit Nederland. Grappige uitdrukking, en helemaal waar. We werken hier hartstikke hard (jaja in Curaçao nog wel) en dit doen we vooral helemaal zelf. We krijgen veel werk, waar we overal ja op zeggen, en daarnaast zien we veel werk wat we ook nog allemaal aan willen pakken. Oftewel we denken dat we een mission impossible wel aankunnen. Inmiddels hebben we ook wel ingezien dat dit niet zo is, maarja wie A zegt moet ook B zeggen, dusss we gaan gewoon door!! Tijdens dit gesprek hebben we goede tips gekregen vooral wat betreft grenzen stellen en verslaglegging. Grappig om in dit gesprek te merken dat Femke en ik echt precies hetzelfde zijn en willen wat betreft de stage. Al met al waren zowel de docent van school als onze begeleidster op Yudaboyu erg tevreden. Die kunnen we in onze zak steken :).

Inmiddels zijn we hard bezig met alle afrondingen. De afronding op de AGO school hebben we al achter de rug. De SOVA-trainingen gaan nog twee weken door, en de cliënten die we op Yudaboyu zelf hebben blijven nog drie weken komen. Over drie weken staan alle afrondingen en het afscheid nemen van de kinderen op deeltijdgepland. Onze laatste week gaan we alles op papier afronden en nog een presentatie geven op de kliniek van Yudaboyu en op de deeltijdafdeling over onze stagewerkzaamheden. De laatste loodjes zijn begonnen, en doordat wij ons zo hebben uitgesloofd de rest van de stage, zijn deze op dit moment niet het zwaarste. We zijn lekker rustig aan het afbouwen en voel me op dit moment helemaal Antilliaan. “Wat vandaag niet komt, dat komt morgen wel”.

Nu zijn jullie allemaal weer een beetje op de hoogte van mijn werkzaamheden hier. Ik hoop dat ik nu de vragen die ik hierboven benoemde, voorlopig even kan ontwijken haha :D. Deze luie Antilliaan is niet zo lui als jullie denken. Naast al het zonnen, zwemmen, feesten, uiteten gaan en andere leuke dingen doen wordt er wel degelijk hard gewerkt!

Wordt er in Nederland ook nog hard gewerkt? Of wordt daar voornamelijk tv gekeken, de regendans gedaan en biertjes gedronken in een warme kroeg?

Xoxo