Mango juices, sushi en zandkoekjes!

Hi guys!

Na de prachtige en soms wel wat vermoeiende jungle tochten, hebben we de Maleisisch jungle achter ons gelaten, om in ieder geval deze reis niet meer terug te zien. Enerzijds jammer, maar na de zoveelste hiking was ik ook wel toe aan weer wat andere avonturen. Met name het afscheid nemen van de huge ass insecten (met name de spinnen en de kakkerlakken is ons hostel) ging me goed af!

Met een propellervliegtuigje vlogen we naar Noord Borneo, Kota Kinabalu. Daar aangekomen zochten we een hostel en aangezien het inmiddels al redelijk laat in de avond was gingen we wat eten op de night market, die letterlijk voor onze deur begon. We hebben hier een typisch Maleisische maaltijd gegeten (na de gedroogde kattenvoer-visjes waren we enigszins huiverig voor het typisch Maleisische eten, maar dit gerecht was ons aangeraden). We waren blij dat we het nog een kans hadden gegeven want deze maaltijd smaakte heer-lijk! De night market bleek enorm te zijn. Honderden kraampjes variërend van neppe raybans, neppe Nike kleren (eigenlijk alles met een merk was nep), eettentjes, een fruitmarkt, vis&vlees markt en niet te vergeten wel 10 kraampjes met mango en cocos juices voor 1 ringet (0,20 eurocent); Bram en ik waren fan.

De volgende dag gingen we naar de toeristen office, aangezien we echt een plan moesten maken voor de komende week. Bram en ik wilde graag de Mount Kinabalu beklimmen, maar wilden een mooie prijs regelen. Dit lukte ons op hele korte termijn helaas niet en dus besloten we de berg te skippen aangezien hij in onze week zwaar over prijst was. Als plan B besloten we de volgende dag met de nachtbus naar de andere kant van Noord Borneo te gaan (Semporna), zodat Bram zijn PADI open water kon halen en ik lekker kon snorkelen. We lieten ons plan weten aan Jessie, een Australisch meisje dat we in Mulu hadden ontmoet en die dag ook naar Kota Kinabalu zou komen. Ook boekte we een rivier cruise voor die dag zodat we nog een keer neusapen en duizenden vuurvliegjes zouden kunnen spotten. Dit feest ging helaas niet door toen we op de afgesproken tijd niet werden opgehaald door de bus. "Er was iets mis gegaan, en ze konden ons écht niet meer ophalen" kregen we te horen. Balen!! Toen het 1 uur later begon te stortregenen, stormen en onweren, en dit voor minstens drie uur doorging, was er weer een lach op onze gezicht getoverd. We konden er niet langer meer van balen dat we met dat weer geen uren op de rivier zouden zitten. Geluk bij een ongeluk kunnen we dat wel noemen! 's Avonds arriveerde Jessie en 'als troost' voor die middag zijn we sushi gaan eten. Dit keer waren we nog iets meer los gegaan met de sushi, de verse sappen en de toetjes, waardoor we maar liefst €7,50 per persoon moesten afrekenen in plaats van €6. Belachelijke bedragen zijn dat toch? Bij het uitproberen van de sappen werden we weer even op het feit gewezen dat uitproberen in Maleisië niet altijd een goed idee is. In het menu stond een guave-vinegar drankje. Jessie en ik konden ons deze combi niet voorstellen.. "Oh ze zullen het vast verkeerd vertaald hebben en met vinegar gewoon juice bedoelen", zei Jessie nog. Met dat in ons hoofd bestelde we beiden de juice. Helaas was de vertaling van de menukaart beter dan dat we verwacht hadden en de sap had dus wel degelijk vinegar in het... In een juice? Why? Niet te drinken, netjes gezegd. MAAR; de sushi was heerlijk en aangezien het eten en drinken hier niets kost kan je gerust een tweede drankje of maaltijd bestellen als het écht niet weg te krijgen is.

De volgende dag zijn Bram en ik met de boot naar een eiland (genaamd; Manukan) op 15 minuten van Kota Kinabalu gevaren. Deze business was net een fabriek. Het was letterlijk lopende band werk (maar dan met boten en mensen) en niemand vertelde ons hoe of waar te gaan, maar uiteindelijk belande we bewonderenswaardig toch op een boot, yay! Eenmaal op het eiland beloofde het een zware dag te worden. De zon scheen belachelijk hard, waardoor we ons om de haverklap moesten insmeren en de schaduw moesten opzoeken. De neppe oreo-koekjes werden al snel zandkoekjes. Ook op onze handdoek kwam zand waardoor we die zo af en toe moesten uitschudden. Tot overmaat van ramp werd het ook nog eens binnen no time vloed, waardoor onze handdoeken nat werden. 'Wat een zwaar leven' dacht ik nog toen ik voor de zoveelste keer moest opstaan omdat ik écht genoodzaakt was om wat verkoeling op te zoeken. Ja jongens, het leven van een backpacker gaat niet altijd over rozen... Just kidding ofcourse. We hadden een prachtige dag op het strand en namen al de bovengenoemde dingen uiteraard helemaal voor lief.

Die avond op het busstation aangekomen werden we er weer even aan herinnerd dat we -ondanks onze gebruinde gezichten- toch écht drie blanke toeristen zijn voor de lokale bevolking. Toen we uit de taxi stapte werden we aangevlogen door minstens 12 locals. Aangezien Bram als eerste zijn backpack had, verzamelde alle locals zich -hysterisch roepend en gillend- om Bram heen. Toen Bram ze in duidelijk Engels vroeg om op te sodemieteren en ons 1 seconde te geven om onze tassen om te doen vormde ze een grote cirkel om mij en later om Jessie. Alle mannen wilde ons een ticket voor hun nachtbus naar Semporna aanbieden. Het leek wel een vismarkt toen er een groot mondeling gevecht ontstond over wie de beste bus en de goedkoopste tickets had. Gelukkig wisten we van één buscompany de naam en prijzen. De uitdrukking op de gezichten van al deze wanhopige, schreeuwende mannen was prachtig toen Bram riep 'who's Dyana expres'? 11 mannen waren diep teleurgesteld en een kerel juichte alsof hij zojuist de loterij had gewonnen. Wat een volk! Toen we eindelijk alle locals uit onze persoonlijke ruimtes hadden gekregen (dat woord kennen ze hier volgens mij echt niet) konden we hard lachen om deze lekker typisch aziatische gebeurtenis.

De nachtbus was een 9 uur durende rit in een veelste koude bus (damn airconditioning), waarna we om kwart voor 5 's nachts op de plek van bestemming werden afgedropt. Hier moesten we tot half 7 wachten tot dat scuba junkie open ging. Lekker nachtje! Toen we om 8 uur op de boot naar Mabul zaten en rond 10 uur een prachtige accommodatie gevonden hadden, waren we de zware nacht alweer vergeten. Voor die dag stond enkel en alleen nog chillen, relaxen, snorkelen en eten op de planning.

Dit was dan ook precies wat we deden de hele dag. Aangezien ons hotel aan het eind van een stijger gebouwd (lees; getimmerd) is, kunnen we vanuit de zonnebedjes, het restaurant en zelfs onze slaapkamer (als we uit het raam zouden springen), regelrecht het water in springen, héérlijk! Thats's the good life, right? Ja klagende Hollanders zijn wij deze maand niet hoor! Wat een vakantie! Oh en dan heb ik nog niets geschreven over de schitterende sterrenhemel op dit eiland. 's Avonds toen we met een paar mensen van het hotel op het 'relax-dek' lagen en naar de sterren keken, maakte Jessie de opmerking "het is net alsof we in een snowglobe zitten". Dat omschreef perfect wat we zagen, letterlijk sterren overal om ons heen! En wie denkt dat de milkyway alleen die chocolaatjes zijn en de Melkweg enkel een kleine concertzaal in Amsterdam, die heeft het mis! In Mabul waren we die avond getuige van de oorspronkelijke melkweg. Om jullie geheugen op te frissen; een prachtige gloed met miljoenen mini sterren die je in Nederland nooit meer ziet. in een woord; prach-tig!

Aangezien ik niet wil dat jullie verveeld raken door té lange reisverslagen (en ook omdat ik jullie niet té jaloers wil maken natuurlijk), zal ik de rest van de avonturen op dit prachtige eiland bewaren voor nog één extra reisverslag. Ik hoop dat jullie net zo genieten van het lezen van de verhalen, als dat ik doe van het schrijven ervan! Tot in het volgende -en dan ook voor deze reis laatste- reisverslag!